Ze hadden me al bij deze quote: 'It's the sense of touch. In any real city, you walk, you know? You brush past people, people bump into you. In L.A., nobody touches you. We're always behind this metal and glass. I think we miss that touch so much, that we crash into each other, just so we can feel something.'
Wie wanhopig op zoek is naar aanraking, lokt soms juist botsingen uit. Gewoon om maar iets te voelen. Dat is waar Crash over gaat: botsingen tussen mensen. Soms letterlijk, soms meer verbloemd en symbolisch. Deze mozaïekfilm brengt je bij je eigen vooroordelen. Diegene die je een paar minuten geleden nog zo zag worstelen met zichzelf, vecht zich er later met een verschrikkelijke actie uit.
Volgens Jean Renoir (Franse filmregisseur, 1894) bestaat de tragedie van het leven uit het feit dat iedereen zijn redenen heeft. Ik geloof juist dat het de kunst van het leven is te zoeken naar achterliggende redenen. Achter ieder gedraag schuilt een intentie. Hoe stom of onduidelijk je die misschien ook vindt. De behoefte achter iemands gedrag begrijpen, maakt dat je stukken milder oordeelt. Zodat goed en kwaad haast ophouden te bestaan. Deze film heeft mij geholpen dat in te zien. En door het Hollywoodsausje is het ook nog eens gewoon lekker om naar te kijken.
